Σοφία Χατζήπαπα-Gee

Σοφία Χατζήπαπα-Gee

Σύντομο βιογραφικό

H Σοφία Χατζηπάπα-Gee, είναι καλλιτέχνης και πανεπιστημιακός, που ζει και εργάζεται στην Κύπρο. Η Σοφία είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Έχει σπουδάσει ζωγραφική στην Εθνική Ακαδημία Τεχνών στη Σόφια, όπου έχει εκπονήσει και την διδακτορική της διατριβή. Παράλληλα με τη Ζωγραφική έχει δραστηριοποιηθεί επίσης στην εικονογράφηση ποίησης, φιλοτέχνηση εξωφύλλων, Δράσεις σε δημόσιους χώρους, βίντεο και εγκαταστάσεις στο χώρο, σκηνογραφία.

Από το 1999 έχει παρουσιάσει το έργο της σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό. Από το 2015 συντονίζει το Διεθνές Συμπόσιο Ζωγραφικής και Γλυπτικής Στην πόλη Σάμοκοβ της Βουλγαρίας, και υπηρετεί ως καλλιτεχνική διευθύντρια στο Διεθνές Φεστιβάλ Κίνησης, διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου.

Έχει υπηρετήσει και υπηρετεί σε διάφορα επαγγελματικά όργανα, μεταξύ των οποίων και στην επιτροπή επιλογής έργων και καλλιτεχνών για τις Μπιενάλε του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, και ήταν επιστημονική υπεύθυνη στην επιτροπή σύνταξης των νέων αναλυτικών προγραμμάτων στην τέχνη του ίδιου Υπουργείου.

Τίτλος Ομιλίας: Digital thinkers: from manual to digital to manual and back again

Τίθεται το ερώτημα: μπορούμε στην εποχή μας να μην σκεφτόμαστε ψηφιακά; Μήπως αυτό θα σήμαινε να προσποιηθούμε ότι η ψηφιακή κάμερα, το διαδίκτυο, και όλα όσα αυτά εμποιούν, δεν ανακαλύφθηκαν ποτέ; Έστω και αν δημιουργούμε αναλογικά, η όλη διαδικασία της σκέψης μας, από τη σύλληψη μιας ιδέας, την πρόσβαση μας στην πληροφορία – απαραίτητο κομμάτι της έρευνας- μα και τα μέσα πειραματισμού, οι απαραίτητες διασυνδέσεις και συνδυασμοί που συνθέτουν την δημιουργική διεργασία, δεν μπορούν να παρακάμψουν την ψηφιακή μας πραγματικότητα.

Από την άλλη, ακόμη και οι πιο ένθερμοι ψηφιακοί δημιουργοί, που παράγουν το έργο τους εξολοκλήρου στον υπολογιστή, κρύβουν στον κόρφο τους ένα μικρό μαύρο βιβλιαράκι, όπου τοποθετούν ευλαβικά με μολυβάκι, όλες τους τις ιδέες στην πιο εμβρυακή τους μορφή, γιατί ένα κομμάτι του εαυτού τους χρειάζεται (ακόμα;) την χειροπιαστή μετάβαση της νοητής εικόνας στο χαρτί.

Η ομιλήτρια στοχεύει – μέσα από την ίδια της την πρακτική – να διερευνήσει εκείνη την ενδιάμεση περιοχή, στην καλλιτεχνική διεργασία, όπου η σκέψη και η πράξη ελίσσονται αέναα και ανεπαίσθητα μεταξύ του ψηφιακού και του αναλογικού.