ΠΗΓΉ | https://reporter.com.cy/
Ποιος είναι τελικά ο twenty three; Σίγουρα έχεις δει έργα του σε τοίχους της παλιάς πόλης της Λευκωσίας, στα Λιβάδια, στα Κατύδατα, στη Λόφου και σε άλλα μέρη του νησιού που στην πλειοψηφία τους συνδυάζουν την κυπριακή παράδοση με το σύγχρονο. Το παλιό με το νέο και δημιουργούν προβληματισμό για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες του τόπου μας.
Ο 34χρονος Κύπριος καλλιτέχνης του δρόμου (Street artist), είναι βαθιά ρεαλιστής και οι δημιουργίες του έχουν ως κεντρικό πρόσωπο τον Κύπριο πολίτη. Για αυτό θα δεις στα έργα του να απεικονίζονται άνθρωποι της υπαίθρου που παίζουν αυλό ή που πλέκουν, σε μια προσπάθειά του να γνωρίσουν οι νέοι άνθρωποι την κυπριακή κουλτούρα. Πολλά όμως έργα του, έχουν ως αναφορά το Κυπριακό πρόβλημα, ενώ άλλα πέρασαν τα σύνορα και βρίσκονται σε γειτονιές χωρών του εξωτερικού, όπως στην Ιταλία και στο Μεξικό, όπου ταξίδεψε με σκοπό να γνωρίσει καλύτερα την καθημερινότητα και την κουλτούρα τους.
Ο twenty three, κρατάει κρυφή την ταυτότητά του, όχι γιατί φοβάται, αλλά γιατί θωρεί πως η δημόσια αναφορά στο πρόσωπό του δεν είναι τόσο σημαντική, όσο το να περάσει τα δικά του μηνύματα στο κόσμο που θα βρεθεί μπροστά από ένα έργο του. Είναι όμως και κάτι που συνηθίζεται στον χώρο της Street art, με τους καλλιτέχνες αυτού του είδους, να υπογράφουν τα έργα τους με ψευδώνυμο. Ωστόσο, δεν μας αποκάλυψε ποτέ τι κρύβεται πίσω από τον αριθμό 23. «Δεν κρύβομαι από τον κόσμο, απλά θεωρώ πως η ιδιαίτερη προβολή της προσωπικότητας ή της ταυτότητάς σου, δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία. Ζούμε σε μια εποχή που αποζητούμε την προσωπικότητα του άλλου, χωρίς να εστιάζουμε στο τι κάνει. Η δουλειά μου έχει να πει πολλά περισσότερα, από το ποιος είμαι εγώ. Δεν έχει σημασία το όνομά μου ή το πρόσωπό μου», σχολιάζει ο ίδιος μιλώντας στον REPORTER.
Επιλέξαμε να συναντηθούμε εντός του Λυκείου Παλουριώτισσας στην πρωτεύουσα, εκεί όπου σε ένα από τους τοίχους του σχολείου φιγουράρει η «Αλάσια». Η νεαρή Κυπριοπούλα, ντυμένη με την παραδοσιακή στολή παίζει σχοινάκι, το οποίο είναι φτιαγμένο από συρματόπλεγμα. Τον ρωτήσαμε γιατί επέλεξε να βρεθούμε σε εκείνο το σημείο και μας είπε πως είναι ένας από τους πιο παλιούς χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει, εμπνευσμένος από την παράδοσή και την κοινωνία μας.
Την ονόμασε «Αλάσια», όπως ήταν η ονομασία της Κύπρου προϊστορικά, όμως στην πραγματικότητα η σχέση του με την παράδοση ξεκινάει χρόνια πριν, λόγω των επιρροών που είχε από την οικογένειά του, αφού μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που η αγάπη για την παράδοση ήταν διάχυτη. Παραδοσιακές στολές, τραγούδια, χορός και πολλά παραδοσιακά αντικείμενα κοσμούσαν το σπίτι του. «Η Αλάσια είναι ένα έργο που δεν περίμενα ότι θα καταφέρει να επικοινωνήσει κάτι στον κόσμο. Αυτό που ήθελα, ήταν να πιάσω κάτι παραδοσιακό και να βγει μια εικόνα μιας δυναμικής γυναίκας. Νιώθω ότι ήταν ένας τρόπος να φέρω το παραδοσιακό, στο σύγχρονο. Ωστόσο ο κυριότερος λόγος που ενσωματώνει στην τέχνη του στην παράδοση είναι γιατί οι νεότεροι άνθρωποι ίσως την θεωρούν υποδεέστερη».
Ο απροσάρμοστος και η τα πρώτα πορτρέτα των ηλικιωμένων
Η κλίση του στην τέχνη, άρχισε από νεαρή ηλικία, αφού ήταν ο τρόπος διαφυγής του από το σχολείο, όπου δυσκολευόταν να προσαρμοστεί. Όταν άρχισε να ασχολείται με την τέχνη του δρόμου, χρησιμοποιούσε το παραδοσιακό γκράφιτι με γράμματα και αριθμούς. Στη συνέχεια ένιωσε την ανάγκη να δημιουργήσει εικόνα και έτσι ακολούθησε γραφικές τέχνες. Από εκεί, πήρε τα εφόδια για να δημιουργήσει εικόνες, δηλαδή τέχνη που να μετέχει στον κοινωνικό διάλογο και να προβληματίσουν. «Τα στοιχεία που μου αρέσουν στην τέχνη του δρόμου, είναι ότι είναι προσβάσιμη σε όλους. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις από τέχνη για να καταλάβεις. Η δυναμική του δημόσιου χώρου, είναι ότι ανήκει σε όλους. Είναι ένας χώρος που συνυπάρχουμε όλοι μαζί. Η αγριάδα της τέχνης του δρόμου, μπορεί να φέρει ανθρώπους σε επαφή με την τέχνη, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ασχολείτο».
Τα πρώτα του σχέδια ήταν εικόνες από ηλικιωμένα πρόσωπα, που βρίσκονται σε περιοχές της ορεινής Κύπρου. «Άρχισα να σκέφτομαι τους απλούς ανθρώπους της Κύπρου, που διαμένουν στην χωριά και συνεχίζουν να ασχολούνται με την παράδοση. Έτσι προχώρησα στις συγκεκριμένες δημιουργίες. Με την επιστροφή μου στην Κύπρο από το Erasmus, ήθελα να δω πώς μπορώ να συνδυάσω την παράδοση με το σύγχρονο. Ήθελα να αναδείξω τους ανθρώπους εκείνης της γενιάς και να τους φέρω στο προσκήνιο. Οι ηλικιωμένοι που ζουν στην ύπαιθρο έχουν πολλά να μεταφέρουν για τον πολιτισμό μας. Πρόθεσή μου ήταν να επικοινωνήσω τον τόπο μου. Άλλωστε για αυτό η έκθεση στην οποία προχώρησα μετά από δέκα χρόνια, είχε ως θέμα την παράδοση και την παγκοσμιοποίηση. Είναι δύο πράγματα διαφορετικά που εντοπίζουμε στην κοινωνία μας, και προσπαθούμε να δούμε τι συμβαίνει στο μεταξύ τους».
Ο twenty three, θωρεί πως την σύγχρονη κυπριακή κοινωνία την ταλαιπωρούν αρκετά ζητήματα, και πως η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Ο Μάστερ, ο Λουδοβίκος και τα άλλα πρόβατα.
Εκτός από την «Αλάσια», ο twenty three έχει δημιουργήσει και άλλους χαρακτήρες. Οι περισσότεροι προέρχονται από την φαντασία του ή από διάφορους συμβολισμούς. Εμπνευσμένος από το βιβλίο «Η φάρμα των ζώων», δημιούργησε εικόνες ανθρώπων με κεφάλια ζώων. Όπως είναι για παράδειγμα τα πρόβατα Μάστερ και ο Λουδοβίκος.
Ο Μάστερ είναι πρόβατο, αλλά είναι άρχοντας. Ο Λουδοβίκος ήρθε μετά από παρατήρηση του πατέρα του για τον Μάστερ. «Μου είπε ότι μέσα από τον Μάστερ κατέκρινα δική του γενιά. Φόρεσα λοιπόν στο πρόβατο μια φανέλα και ένα τζιν σακάκι για του δείξω πως το κακό συνεχίζεται και τώρα. Παράλληλα, έχω δημιουργήσει εικόνες που αφορούν το μεταναστευτικό. Όπως η γυναίκα μετανάστρια που κρεμάει πλυμένη φανέλα που γράφει πάνω «Έξω οι ξένοι». Αυτό μπορεί να μεταφραστεί ως μια υποκρισία της κοινωνία μας. Ότι έχουμε αυτούς τους ανθρώπους να εργάζονται για εμάς και την ίδια ώρα δεν τους θέλουμε».
Είναι και το παγωτό που γράφει «Δεν ξεχνώ», το οποίο είχε προκαλέσει ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις. «Στόχος μου δεν ήταν να υπάρξουν αντιδράσεις, αφού ο καθένας μπορεί να το μεταφράσει όπως πιστεύει. Εγώ ήθελα να αναδείξω πως την φράση αυτή τη λέμε συχνά, αλλά δεν ασχολούμαστε τόσο, ώστε να βρεθεί μια λύση. Ως ένα παγωτό που λιώνει και στο τέλος χάνεται».
Για τα έργα στο εξωτερικό και η επαφή με άλλες κουλτούρες
Η ανάγκη του να γνωρίσει άλλα σημεία στον πλανήτη, ώστε να εξετάσει κοινωνικά την ταυτότητα άλλων λαών, τον οδήγησαν στην Ιταλία και μετά στο Μεξικό, όπου άφησε σε στενά δρομάκια τη δική του ταυτότητα μέσα από τα έργα του. «Ήθελα να δω πώς ζουν οι Έλληνες στην κάτω Ιταλία, επηρεαζόμενος από τραγούδι ”το άνδρα μου πάει”. Πήγα να επισκεφθώ την περιοχή ως ανάγκη να μάθω την ιστορία τους και να φτιάξω έργα στους τοίχους τους. Μέσα από αυτό κατάλαβα την κουλτούρα τους».
Το πιο σημαντικό ταξίδι για τον ίδιο, ήταν εκείνο στο Μεξικό, που διήρκησε έξι μήνες ανάμεσα σε διάφορες κοινότητες και άλλους πολιτισμούς όπως είναι οι Ζαμπατίστας. Όλα αυτά, έφεραν έμπνευση ώστενα δημιουργήσει μοναδικά έργα σε άλλες γειτονιές. Μετά από αυτά τα ταξίδια ολοκληρώθηκε ως καλλιτέχνης και από τότε διατυπώνει την άποψη πως, «η τέχνη είναι ένας τρόπος ο κόσμος να είναι ενωμένος . Η τέχνη συμβάλει στην ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων».
Όταν τον ρωτήσαμε πιο από όλα τα έργα του είναι το αγαπημένο του, μας είπε πως δεν ξεχωρίζει κανένα. «Είναι λες και ρωτάς ένα γονέα να διαλέξει ένα από τα παιδιά του», μας είπε.
Μπορεί ο twenty three, να θέλει να κρατήσει το πρόσωπό του και την ταυτότητά του μακριά από τη δημοσιότητα, ωστόσο μπορείς να καταλάβεις τι πρεσβεύει σαν καλλιτέχνης, μέσα από την Αλάσια, τον Μάστερ και τον Λουδοβίκο. Είναι ένας νέος άνθρωπος που αγαπά την χώρα του και σέβεται την παράδοσή της. Αυτό θέλει να μεταφέρει σε όλους.
